Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ
Grieks-orthodoxe parochie / Twintig jaar vrolijke spiritualiteit in Utrecht
door Annette Bleeker
De kleine Grieks-orthodoxe parochie in Utrecht viert komende week haar twintigjarig bestaan. Tegelijk is het orthodox Pasen, wereldwijd feest voor 250 miljoen oosters-orthodoxe gelovigen.
Midden in Utrecht waan je je even in Griekenland. Verscholen achter een zware houten deur aan de Springweg bevindt zich de kleine Grieks-orthodoxe kerk van de Verkondiging aan de Moeder Gods. In wat ooit de gymzaal was van een protestantse kleuterleidsteropleiding hangt nu het zware aroma van wierook. Heiligen kijken beschouwend op de bezoeker neer. Het schaarse licht valt over het gangpad met aan weerskanten houten stasides, de Griekse kerkstoelen. De grote houten iconostase scheidt het heiligdom van de kerkgangers.
Voorganger ’vader’ Georgios Perris, rossigblond, lichtgekleurde ogen, werd voorjaar 2001 tot priester gewijd.
„Ik was net klaar met de theologische orthodoxe opleiding in Brussel toen de hulpbisschop van Rotterdam mij vroeg deze gemeente te leiden.” Een verzoek waar Perris graag ’ja’ op zei.
De eerste parochianen van de jonge Grieks-orthodoxe kerk in Utrecht waren de gastarbeiders die in de jaren zestig bij de Demka staalfabrieken werkten.
Het voormalige schoolgebouw waar de parochie in kerkt, bestond uit twee delen. In het ene deel kwamen appartementen, het andere deel werd aangekocht door het Patriarchaat in Constantinopel waar alle Grieks-orthodoxe parochies in Nederland onder vallen. De Griekse Utrechtenaar en bonthandelaar Chiotakis was een van de grote financiers. De gemeenschap telt nu 1400 zielen en groeit gestaag met zo’n 35 dopelingen per jaar.
Volgende week viert de parochie van de Verkondiging aan de Moeder Gods haar twintigjarig bestaan.
Tegelijk vieren wereldwijd zo’n 250 miljoen oosters-orthodoxe gelovigen orthodox Pasen. Dat begint traditiegetrouw met de Lazaruszaterdag. Volgens Vader Perris is Lazarus’ opstanding de ’voorafbeelding van de opstanding van Christus’.
Een hoogtepunt in de paasweek is de begrafenisstoet op Goede Vrijdag. De indrukwekkende processie met de epitaaf, de rijkversierde afbeelding van Christus op de draagbaar, brengt vele nationaliteiten samen. Niet alleen orthodoxe Grieken maar ook Roemenen, Serven, Russen en Bulgaren.
En Nederlanders. „De hele straat staat dan vol, gelukkig hebben we lankmoedige buren”, zegt Nora Berta, de Belgische echtgenote van Vader Perris. In tegenstelling tot hun rooms-katholieke collega’s mogen oosters-orthodoxe priesters trouwen.
Het feestelijke sluitstuk van de paasweek is de viering van het Groot en Heilig Pascha op de achtste dag. Dan komt er ook een eind aan het vasten, waarbij vis, vlees, eieren en zuivel taboe zijn. Te middernacht klinkt het luid uit de mond van de priester: ’Christos Anesti!’, ’Christus is opgestaan!’, waarop de gemeente feestelijk antwoordt: ’Hij is waarlijk opgestaan!’
„Bij orthodoxie denken mensen al gauw aan zwaar en zondig”, zegt Lucas Sturkenboom, die twintig jaar geleden met zijn gezin van de rooms-katholieke naar de Grieks-orthodoxe kerk overstapte. „Ik ervaar juist een vrolijke spiritualiteit.”
Volgens Vader Perris is er een grote behoefte aan ’expressie’ en ’aan gebed in een eeuwenoude liturgie’. Dat verklaart volgens hem de groeiende belangstelling voor de oosterse kerk én voor het komende paasfeest.
Lucas Sturkenboom werd over de drempel getrokken door de oeroude tradities en de mystiek van het orthodoxe geloof.
„De orthodoxe kerk kent een heel positief mensbeeld. Je bent heilig, ook al gedraag je je niet altijd zo.”
Nora Berta, vroeger ook katholiek, wilde ’terug naar de bron’. In haar parochie miste ze warmte en betrokkenheid.
„In het Westen zijn de theologie en het praktisch gebed enorm uit elkaar gegroeid. Maar in de orthodoxe kerk worden de leer en de beleving van het geloof juist sterk verbonden.”
UIt de krant Trouw, 20/04/2006
door Annette Bleeker
De kleine Grieks-orthodoxe parochie in Utrecht viert komende week haar twintigjarig bestaan. Tegelijk is het orthodox Pasen, wereldwijd feest voor 250 miljoen oosters-orthodoxe gelovigen.
Midden in Utrecht waan je je even in Griekenland. Verscholen achter een zware houten deur aan de Springweg bevindt zich de kleine Grieks-orthodoxe kerk van de Verkondiging aan de Moeder Gods. In wat ooit de gymzaal was van een protestantse kleuterleidsteropleiding hangt nu het zware aroma van wierook. Heiligen kijken beschouwend op de bezoeker neer. Het schaarse licht valt over het gangpad met aan weerskanten houten stasides, de Griekse kerkstoelen. De grote houten iconostase scheidt het heiligdom van de kerkgangers.
Voorganger ’vader’ Georgios Perris, rossigblond, lichtgekleurde ogen, werd voorjaar 2001 tot priester gewijd.
„Ik was net klaar met de theologische orthodoxe opleiding in Brussel toen de hulpbisschop van Rotterdam mij vroeg deze gemeente te leiden.” Een verzoek waar Perris graag ’ja’ op zei.
De eerste parochianen van de jonge Grieks-orthodoxe kerk in Utrecht waren de gastarbeiders die in de jaren zestig bij de Demka staalfabrieken werkten.
Het voormalige schoolgebouw waar de parochie in kerkt, bestond uit twee delen. In het ene deel kwamen appartementen, het andere deel werd aangekocht door het Patriarchaat in Constantinopel waar alle Grieks-orthodoxe parochies in Nederland onder vallen. De Griekse Utrechtenaar en bonthandelaar Chiotakis was een van de grote financiers. De gemeenschap telt nu 1400 zielen en groeit gestaag met zo’n 35 dopelingen per jaar.
Volgende week viert de parochie van de Verkondiging aan de Moeder Gods haar twintigjarig bestaan.
Tegelijk vieren wereldwijd zo’n 250 miljoen oosters-orthodoxe gelovigen orthodox Pasen. Dat begint traditiegetrouw met de Lazaruszaterdag. Volgens Vader Perris is Lazarus’ opstanding de ’voorafbeelding van de opstanding van Christus’.
Een hoogtepunt in de paasweek is de begrafenisstoet op Goede Vrijdag. De indrukwekkende processie met de epitaaf, de rijkversierde afbeelding van Christus op de draagbaar, brengt vele nationaliteiten samen. Niet alleen orthodoxe Grieken maar ook Roemenen, Serven, Russen en Bulgaren.
En Nederlanders. „De hele straat staat dan vol, gelukkig hebben we lankmoedige buren”, zegt Nora Berta, de Belgische echtgenote van Vader Perris. In tegenstelling tot hun rooms-katholieke collega’s mogen oosters-orthodoxe priesters trouwen.
Het feestelijke sluitstuk van de paasweek is de viering van het Groot en Heilig Pascha op de achtste dag. Dan komt er ook een eind aan het vasten, waarbij vis, vlees, eieren en zuivel taboe zijn. Te middernacht klinkt het luid uit de mond van de priester: ’Christos Anesti!’, ’Christus is opgestaan!’, waarop de gemeente feestelijk antwoordt: ’Hij is waarlijk opgestaan!’
„Bij orthodoxie denken mensen al gauw aan zwaar en zondig”, zegt Lucas Sturkenboom, die twintig jaar geleden met zijn gezin van de rooms-katholieke naar de Grieks-orthodoxe kerk overstapte. „Ik ervaar juist een vrolijke spiritualiteit.”
Volgens Vader Perris is er een grote behoefte aan ’expressie’ en ’aan gebed in een eeuwenoude liturgie’. Dat verklaart volgens hem de groeiende belangstelling voor de oosterse kerk én voor het komende paasfeest.
Lucas Sturkenboom werd over de drempel getrokken door de oeroude tradities en de mystiek van het orthodoxe geloof.
„De orthodoxe kerk kent een heel positief mensbeeld. Je bent heilig, ook al gedraag je je niet altijd zo.”
Nora Berta, vroeger ook katholiek, wilde ’terug naar de bron’. In haar parochie miste ze warmte en betrokkenheid.
„In het Westen zijn de theologie en het praktisch gebed enorm uit elkaar gegroeid. Maar in de orthodoxe kerk worden de leer en de beleving van het geloof juist sterk verbonden.”
UIt de krant Trouw, 20/04/2006